İKİ maç öncesine kadar hayallerin yıkılmasından söz edilen milli takımda, şimdi birincilik için teorik hesaplar peşindeyiz.
Gördük ki futbol emek işi yürek işi.
İyi bir takım olmak için güzel duyguların bütün takımı sarması gerekiyor.
Milli futbolcularımız tutkunun sarmaşıklarıydı ama Montella'nın bu takıma iki maçta yeni bir kimlik kazandırdığını da unutmayalım.
Hepsi de yaldızlı çerçeveyi hak ettiler.
***
Özellikle Hırvatistan maçında farklı bir milli takım izledim.
Sanki Avrupa'nın her takımıyla baş edecek güçte bir takım.
Hele bir İsmail Yüksek vardı ki maçı birlikte izlediğim dostlardan biri "bu nasıl bir adam?" diye hayranlığını şaşkınlıkla ifade etti.
İsmail Yüksek o kadar çok koştu ki, "bakın bu arı" dedim, rakibin oyununu bozarken "bu arının iğnesi" dedim, tek toplarla arkadaşlarını futbol sofrasına davet ederken "bu da arının balı" dedim.
Sadeliğin görkemindeki emekçi bir delikanlının hakkını böyle vermek istedim.
***
Tabii ki bütün takımın verdiği mücadele bu yolculukta belirleyici etken oldu ama futbol garip bir oyun, bazen ayrıntıların içinde mucizeler gizlidir.
Letonya maçında kısa devre yaptığımız ve baskı yediğimiz anlar vardı. Tek farklı önde olduğumuz dakikalarda kaleci Uğurcan'ın yaptığı bir kurtarış var ki defalarca izletilmeli. Çünkü futbolda yalnızlık savaşlarını en çok kaleciler kaybetmiştir.
***
Ülkemizdeki yerli futbolcu üretimine gereğinden fazla yabancıyla sekte vurup Türk futbolunun yoluna taş koyanlarla, bu yolculuğa baş koyanlar arasındaki duruş farkıdır bu.
İyi bir takım mıyız? Evet.
Ama eksiklerimiz var. Maç öncesi tahminlerin değil saha içindeki gerçeklerin konuşacağı zorlu bir yolculuk bizleri bekliyor.
Kazanmamız gerekenleri kazandık, elbette fazlası gerekiyor onları kazanacak güce de sahip olmalıyız. Tutkunun ve emeğin sarmaşıklarıyla!
