KAHRAMANMARAŞ'TAKİ depremin görüntülerine bakınca içim yandı, elim ayağım titredi.
O sırada bir yandan deprem bir yandan soğuktan titreyen insanlar.
Ölü sayısının artması ihtimal.
Gerçek bir felaket manzarası!
***
Bizim gördüklerimiz görmediklerimizin yanında devede kulak!
Asıl mesele depremin ortasında yaşayan insanların gördükleri.
Hatayspor Teknik Direktörü Volkan Demirel'in gözyaşlarıyla haykırdığı yardım videosuna baktım. Çağrı yaptı, "lütfen" dedi, "Allah rızası için!" İçim sızlayarak izlediğim videodan sonra "benim aslan arkadaşım" dedim, "senin yüreğinin zenginliğini Soma'daki maden işçilerine yaptıklarında gördüm."
***
Vatandaşların depremin hemen sonrasında imece usulü yardım çalışmalarına baktım da "işte benim güzel insanlarım" dedim.
Sonrasında enkazdaki insanları çıkaran kurtarma ekiplerine baktım, "işte benim kahramanlarım" dedim.
Ama böylesine büyük bir yıkıma karşı hepimizin bir sorumluluğu olmalı.
Empati yaptım, 1999 depreminde İstanbul'da yaşadıklarımı düşündüm.
Bizdeki Ağustos'tu şimdi Şubat!
***
İnsanın kanını donduran soğuk; deprem kadar etkili bir düşman.
Bir battaniye bile çok şey!
Giymediklerimiz orada insanlar için çok şey ifade ediyor.
Oturduğumuz yerden üzülmek meseleye başkalık kazandırmaz ama bir kazak, bir kaşkol insanlara çok şey kazandırır.
Ulusal yas mevsimindeyiz.
Devletin sardığı yaralara bizlerin de bir nebze olsun yardımımız dokunmasın mı?
***
Ne depremler gördük ne kayıplar verdik.
İklim değişikleri, küresel ısınma derken tabiat ananın gösterdiği reaksiyonlar bunlar.
Bir deprem ülkesinde yaşadığımızı hiçbir zaman unutmayalım.
Toprak ana kaşını kaldırdığında hepimiz için ayakta kalmak zor.
O yüzden zaman aralıklarında hepimiz aynı tehlikenin içinde olduğunu unutmayalım.
Toplun bilincini geliştirelim.
***
İzmir'deki depremde gönüllü çalışan bir delikanlının 2 yaşındaki bebeğin ölüsünü çıkarttığı enkazdan sonra gözlerinden yaş süzülen sahneyi hatırladım.
Kendisiyle röportaj yapan kızın delikanlıya sorusu; "sizi ağlatan neydi?" Cevap; "2 yaşında bir bebek!" Buna karşılık, kurtarılan bebeklerin yüzündeki gülüşlerin nelere bedel olduğunu en iyi biçimde onları kurtarmak için çaba gösteren insanların yüzünde gördüm.
***
Depremlerde bebeler ölür, toprak altında kucağında kedisine nefes veren dedeler ölür.
Zaman her şeyi öğütür bugünler de geçer gider. Bu depremle birlikte sözler sadece söylenmiş olur.
Çok bilinen bir şeyi anlamamış olmakla, anlamadığımızı fark etmemek arasında gezintiye çıkar, ölen insanların yasını birkaç gün sonra yakınlarına bırakırız.
Televizyonlarda diziler başlayınca dünya yansa kimsenin umurunda değil.
Amerikan patentli yarışmalara bayılırken, İzmir'deki depremin yasını kaç gün tuttuk da kaç günde unuttuk enkaz altındaki güzelim çocukları?
***
Ben vicdanlı insanlara sesleniyorum.
Bugünleri bu görüntüleri unutmayalım çünkü unutmanın borçlarını annelerimiz, babalarımız, dedelerimiz, her şeyden acısı da bebeklerimiz ödüyor.
Bir şiir kitabında okumuştum.
"Çocuklar kırlarda oynarken olsun depremler."
