Hele kaybolan 4 yaşındaki evladınsa.
Hele ihbar üstüne ihbar yağıyor da...
4 yaşındaki kız çocuğunun, "beni buralarda bırakma baba" çığlıkları yankılanıyorsa.
Babanın adı Erkan Aslan.
29 Ekim tarihinde Van'da kaybolan kız çocuğu 4 yaşındaki Nehir.
Babanın aldığı son ihbar; "Kızın İstanbul Sultangazi'de."
Soluğu İstanbul'da alıyor da, elinde bebeğinin fotoğraflarıyla bütün mahalleyi dolaşıyor.
İsmini yeni öğrendiği sokakların yalnızı baba.
Çocuk parklarına bakıyor, çocuğunu kaçıran çakalların bir nebze olsun insafı vardır diye.
Kuşkularını öldürmeye çalışıyor.
Şerefsiz bir olasılık karşısına çıkmasın diye.
Umut kolay başlıyor da, gün çabuk bitiyor.
Kime sorsa geriye geliyor hüzünler.
Hangi çocuğa baksa, kendi çocuğundan izler.
Bütün bunlara rağmen, "Gerekirse 81 ile bile dolaşırım" diyen çaresiz bir baba.
Acısının tarifi yok.
İnsan kimsesiz kalınca böyle oluyor.
Çakalların küçük çocukları kaçırdığı bir ülkeden hüzünlü baba fotoğrafı, babalık duygusunu hissedenlerin yüreğini kanatıyor.
İstanbul sokakları ucuz film afişleriyle dolu.
İstanbul sokakları belediyelerin kendi tanıtımlarına ayrılmış ilanlarla süslü.
Belediyeler için, kayıp bir kız çocuğunun fotoğrafını asmak zor geliyor belki.
Bu yazı "kayıp Nehir için" yazılmıştır.
Devleti ve belediyeleri göreve çağırmak için.
Kaybolan bir kız çocuğunun yankılanan çığlıklarını duyurabilmek için.
Ve kaybedecek başka bir şeyi kalmayan bir baba için.
