Oynayamıyor ya da az oynuyor olmak aslında profesyonel futbolcuyu hırslandırmalı.
Ama ilginç bir şekilde şunu görüyoruz ki hırs yapıp kadroda kendilerine yer açmaktan öte, gerginlik ve korku taşıyorlar. Düşünün 4'ncü lig seviyesinde bir takımla maç yapıyorsun. Galip gelirsin yenilirsin… Skor çok önemli değil. Ama oyun anlamında neredeyse hiçbir şey üretememek izah edilemez!
Klasik olacak lakin kesinlikle oyuncuların kafası başka yerde. İbrahim maçın ilk çeyreğinde çok kritik kurtarış yapıyor.
Futbolcular genç kaleciye moral vermek yerine "az daha gol yiyorduk" edasıyla birbirine bakıyor. Bir anlamda korkularıyla yüzleşmesi gerekirken, korktuklarının başına gelmesinin gecikmesine "oh be" diyor! Trabzonspor uzun şampiyonluk yarışında yedeklerin içerisinde muhakkak ki bazılarına ihtiyaç duyacak. Haliyle onları zorlu bir devre arası kampı ve alternatif oyuncuları bekliyor olacak. Bu maç (erken diyebilirsiniz) gidecekler ve kalacaklar için de çok belirleyici oldu. Devre arasında 2 futbolcu gelecek ise, 5 futbolcu gidecektir. Görünen o! Geçen yazımda da belirtmiştim. Kadro mühendisliğine atıf yapmıştım.
Bunun ne kadar önemli olduğunu Keçiörengücü maçında da gördük.
İshak'a 3, Waris'e 6 milyon Euro'yu Trabzonspor'un nasıl verdiğini, ancak kadro mühendissizliğiyle açıklayabiliriz.
Kaleci İbrahim… Kötü maçın en iyi kazanımı bana göre. Gelecek vaat ediyor. Çok çalışırsa camianın önemli parçası olabilir. Keçiören'i de kutlamak gerekiyor. Gerçekten çok iyi mücadele ettiler, güzel de bir oyun sergilediler.
