Onların ki arkadaşlıktan öteydi.
Birbirlerine verdikleri sözün arkasında durmanın onuru.
Sürgün çocukları olarak statları bile yoktu.
33 maçın 30'unu deplasman şartlarında oynadılar, valizleri yürek dolu
Işık saçan bir futbolun ve dayanışmanın imecesine soyundular..
Gördük ki, omuz omuza verip çaresizliğe başkaldıranlar yazar tarihi.
Formasına başkaldıranlar değil.
Yüreğin para karşısındaki zaferi.
Beşiktaşlı futbolcular şampiyonluk manşetlerini ayaklarıyla olduğu kadar yürekleriyle attılar.
O yüzden sadece sonuçtaki ihtişamı değil.
Sezon boyunca verilen mücadelenin görkemini de dile getirmeliyiz.
Çünkü şampiyonluğun rütbesi alın teridir.
Transferdeki fiyat etiketi değil.
Beşiktaşlı futbolcular kendi ellerini öpsün başlarına koysun.
Bizler de sezonun onuruna boyunlarına altın çelenk takıyoruz.
Çünkü onlardan başkası hak etmedi bu gururu!
Bu sütbeyaz zaferde.