Umut etmek için sebep üretmenin elimizde olduğunu varsayarım.
"Televizyonlarda kabul gören programlara baktığım zaman, toplumdan umudumu kesiyorum" cümlesinde, izleyiciye bir saygısızlık varsayılırsa.
O saygısızlığı televizyonlara ait varsayarım.
Özellikle jüri mahalline!
"Bu ülkede zengin olmak için, insanlıktan çıkmak gerekiyor" cümlesinde zenginlere hakaret edildiği varsayılırsa.
Bu cümlenin aslında adam gibi zengin olanların ortaya çıkarılması için kullanıldığını varsayarım.
İnsanlıktan çıkmış o kadar çok zengin varken!
"Dünyanın en saygısız sürücüleri İstanbul'da yaşıyor" cümlesinde, otomobil kullananlara hakaret edildiği varsayılırsa.
Emniyet şeridini kullanıp, insan canıyla oynayan ve yeni şerit icat eden ahlaksızların aslında trafiğin çakalları olduğunu varsayarım.
Trafik bunlarla çalkalanırken!
"Noel Baba çocukların masallarına ışık saçmak için yaratılmış bir kahramandır" cümlesinde, "Yılbaşı Hıristiyanlık propagandasıdır" tepkisiyle karşılaşırsam.
Benim tepkim de farklı olur.
Anneler Günü nereden çıktı?
Bu ülkede ahlak Noel Baba yüzünden mi çöktü?
Şiddet uyguladığı yüzlerce kadını Noel Baba mı katletti?
İnsanları haksız yere hapse tıkıp, hukuku ipe çeken Noel Baba mıydı?
Herkes kendini şekillendirmek yerine aynaya baksa.
Merhamet hissinin yüceltildiği bir
dünyayı görmek mümkün olurdu.
