Politikacıların, çıngıraklı zehirleri.
Kirlenmek için kullanıyorlardı hayatı.
Oldum olası nefrettiler, kirdiler, pastılar.
Sular yükseldi, yasalar alçaldı.
Aslan gibi gençleri, sorgusuz sualsiz astılar.
O gençler ki; yürekleri ellerinde, güneşe koşuyordu.
Eşkalleri yaşamaya yakışan.
Yaralarını balçıkla sardılar.
Dündüler, bugündüler, yarındılar.
Başkaldırdıkça arındılar günahlarından.
O gençler ki; geleceğin çocuklarına mirastılar.
Son isteklerini bile yerine getirmediler üstelik.
Aslan gibi gençleri sorgusuz sualsiz astılar.
Deniz...Yusuf... Hüseyin...
Ölümüne savundular, ülkelerinin bağımsızlığını.
Bir ağaç gibi tek ve hür, bir orman gibi kardeşçesine.
Kısa ama onurlu bir yaşama işçilik ettiler.
Bütün dillere çevrildi haysiyetli duruşları.
Anlamı giderek büyüyen mektuplar bıraktılar geride.
Bütün dillere çevrildi haysiyetli duruşları.
Hafızalardan silinmedi izleri.
Dünyanın her yerinde tanırlar onları.
Biz büyüdük, onlar da bizimle birlikte büyüdü.
Çünkü, cellatlarından uzun yaşar, kahramanlar.
Hem toprağın kalbinde.
Hem insanlığın kalbinde.
(O insanlar asılmasaydı...
Bugün Türkiye daha aydınlık olurdu.
Daha namuslu, daha yürekli.
Ve kesinlikle daha özgür Daha ne olsun!)
