Üzülünce yüreği ağlardı da, gizlemeye çalışırdı.
"Dağ gibi adam" sözü en çok ona yakışırdı. Diğer başkanlarda olmayan her şey onda vardı.
Gönül gözü... Zarafet.
Kaybetmenin de sanat olduğunu bilen insanlık... Ve asla bulamayacağımız bir centilmenlik.
***
O dağ gibi adamı kaybettik. Özhan Canaydın'ı...
Diğer kulüp başkanları ardından yas tutacaklarına, ona benzemeye çalışsınlar.
Hayata imza atmak için, takımını şampiyon yapmak yetmiyor.
Adam duruşu gerekiyor.
O duruş da, ne yazık ki, birçok kulüp başkanında mevcut değil.
O yüzden Özhan Canaydın'ın gidişi; çok şeyin gidişidir.
***
Bursaspor, büyüklerin dağlarını oyuyor.
Ağlamaktan tek sıra olmuş büyüklerin, hakem odalarını basmasına, "Rakipler bize başka türlü oynuyor" sızlanmasına kulak asmadan yürüyor.
Enlemesine değil, dikine dikine gidiyor üstelik. Ateşlere basa basa...
Bütün ülke onlara saygılı.
Büyükler de öğrenecek bu saygıyı.
Er ya da geç!
***
Bursaspor'un son maçında Denizlisporlu Çağlar'a baktım.
İnsafsız futbolculuğun kasti tekmeleri, Bursalı Turgay'ın önce baldırında, sonra göğsünde krampon izleri bıraktı.
Çağlar özür bile dilemedi.
Sanki gelecek maçlar için Turgay'ı imha etmek adına sahaya çıkmıştı.
Çağlar gibilerine "kiralık" deniyor.
Ama Ertuğrul Sağlam, maçtan sonra onun bile sırtını sıvazladı.
Milli formayı bile giyen o delikanlı Çağlar, bu insanlıktan utanmıştır diye düşündüm.
Ama kurduğum cümlelerin yolunu değiştirmedim. Çünkü pozisyonla ilgisi olmayan faullerde, benim de cümlelerimin insafı yoktur.
O zalim ve futbol dışı Çağlar da benim kusuruma bakmasın.
***
İki hafta önce Fenerbahçe-Antalya maçıydı... Şükrü Saracoğlu'nda tribünlerdeki seyircilerin elleri kırmızı kartlarla donatılmıştı.
"O kartlar gerekebilir" diye not düşmüştüm
Devre arasında hakemin odasına girip, "adam gibi hakemlik yap" diyen kendi başkanlarına o kırmızı kartı gösterecek Fenerbahçeli varsa...
Ben de onların elini öpeceğim!
Hakemliğe soyunmak, şikayet edilen adaleti görmek demekse.
Herkes gerçek yüzünü göstersin.
Eğer istenen adaletse...
Ganimet değil de...
