Bir istek fırtınası. Kesinlikle galibiyete ayarlı bir sistemin dişlileri.
Fenerbahçe, ligin yenilgisiz tek takımı olmakla kalmadı. 45 yıllık eski tarihi imha ederken, yeni bir tarih yarattı.
Alex de Souza...
Pas tutmayan efsanelerin ismi.
Unutulmayana imza atmak yine ona nasip oldu. Kaliteli anılar sergisini, her hafta onun fotoğrafları süslüyor.
Aksi ispat edilene kadar, bu toprakların gördüğü en özel adam.
Alex'in dışında, Emre Belözoğlu'nun mekik gibi gidip gelen ayakları da galibiyetin yansımasıydı.
Galatasaray, Ankara'da yenilgiye klip çekti. Yenilginin yaya geçidi defans ve orta alandı ama takımın tümü, başrole soyunmuş figüranlar gibiydi.
Rakibi iştahlandıran da kendileriydi.
Ne o, Keita yoksa, hiçbir şey yok mu?
Beşiktaş'taki tribün tepkisinin etkisi büyüktü. Beşiktaş taraftarı tepki gösterdiği için suçlu sayıldı.
Yönetim, o taraftarın umutlarını çaldığı için masum sayıldı.
Tamam, taraftar takımın prensidir, celladı değil.
Ama başkanlar da gelip geçicidir, takımın sahibi değil.
Takım namağlup durumdayken, Ertuğrul Sağlam'ın gönderilmesine bilet kesen Yıldırım Demirören'in, çok şeyin sebebi Mustafa Denizli'ye niye sahip çıktığını da biri bana açıklasın.
Bu da adalet terörüdür.
Hatırlatırım.
