Kusura bakmayın, yeni yılı kadehler eşliğinde kutlamadığım için.
Birçok kadın yazar gibi...
Bütün arkadaşlarım yeni yıl programını birkaç gün önceden yaptı.
Herkesin favorisi Nişantaşı ve Etiler'di.
Ben evde oturmayı tercih ettim, annemle birlikte. İki pencere bir divan hali.
Boşluğu dolduran olmak istemedim, arkadaşlarım ve sevgilileri arasında.
Her şeyden önemlisi de, annemi yalnız bırakmak bana uygun gelmedi.
Çünkü ikimizin de birbirine dayanacak omuzlarından başka kimsesi yok.
Annemin eşini yakınlarda kaybetmiş bir arkadaşı vardı, o da bizimle oturdu.
Abartmadık geceyi. "Tam yol eğlence" benim kitabımda yok zaten.
Ben onlara özel yemekler hazırlamıştım, harika bir muhabbet faslımız oldu.
Televizyonlar benim sinir katsayımı artırdığı için, yılbaşında da hiçbir farkı olmadığını da gördüğümüz için, kanallara fazla yüz vermedik.
Zamanın nasıl geçtiğini anlamadık bile.
Annem ve arkadaşı eski yılbaşı gecelerini anlattılar bana.
Bir tombalanın başında dönen dünyayı.
Sobaların üzerinde kavrulan kestaneleri, portakal kabuklarını.
Ve her şeyden önemlisi, komşuluğu, dürüstlüğü.
Gecenin bir yarısı, hiç duymadığım bir türküyü seslendirdiler birlikte.
Televizyonda şarkı söyleyen kim varsa, hepsini cebinden çıkaracak kadar güzeldi.
Özel günler vardır ama aslında günü özel yapmak çok daha anlamlıdır.
Dün gece, üçümüz bir olup yüreklerimizi süsledik. Yılbaşı sarhoşu değildik ama emin olun mutluluk sarhoşuyduk.
