(Ceren. 7 yaşında)
*****
Beni duyduğunu ve gördüğünü biliyorum Atam. Her sabah sütümü içiyor ödevimi yapıyorum.
Küçüklerimi seviyor büyüklerimi sayıyorum ve yolunda yürüyorum.
(Esra. 9 yaşında)
*****
Çocukluğumdan kalan en soylu düşüncesin Atam.
Özlemeden yapamadığım sevdam, hayatımı onurlandıran rehberimsin.
(Deniz. 12 yaşında)
*****
Sevgili Atam. Keşke yanımda olsaydın, pastamı seninle bölüşebilirdim.
(Melis. 5 yaşında)
*****
Evimizin duvarında resmin kocaman. Bilgisayarımda ve gönlümde de hep 'on line'sın Atam.
(Erdinç. 13 yaşında)
*****
Karanlık gecelerde penceremize vuruyorsun usulca. Ne kadar aydınlık ve ne kadar güzel duruyorsun Atam.
(Yılmaz. 15 yaşında)
*****
Seni ne kadar unuttuysak, bizler o kadar eksildik.
Senden ne kadar uzaklaştıysak o kadar batağa saplandık.
(Neslihan. 17 yaşında)
*****
Sevgili Atam. Bıraktığın Cumhuriyet göğsümdeki istikbal madalyasıdır. Büyük dedemin İstiklal Madalyasının kardeşi.
(Kaan. 22 yaşında)
*****
Gerçek sadece seninle benim aramda. Kalbime koyduğum o sihirli kutuda saklıyorum her sözünü.
Bana geleceğin kapısını açan altın anahtarım, gökyüzünün mavi kucağında güneş babamsın.
(Ece. 10 yaşında)
*****
Her türlü şartta ülkemi savunmam için sebep oldun bana.
Anamın ilk sütü gibi hasret oldun bana. Gözlerindeki ışığı gördüm ya Atam! O gün bugündür müebbet oldum sana.
(Mustafa. 17 yaşında)
*****
Hem kendi dünyamızın derinliklerinde hem çocuklarımızın yüreklerindesin. Seni unutturmayacağız Atam.
(Beril. 40 yaşında)
****
Babam söyledi, dünya küçük bir kızın kalbiyle yaşarmış.
Sen de benim kalbimde dünya durana kadar yaşayacaksın.
(Ayşegül. 9 yaşında)
Mutluluk Takvimi
70'li yılların medyasını incele. Deniz kuşlarını seyret. Çocuklara tasarrufu öğret. Sokaktaki kadından çiçek al.Benden aldıklarını
Hesabıma yazdın da
Bir kere hatırımı
Sormadın bana hayat
Ucundan kenarından
Tutunamadım sana
Bir bardak çay içimi
Durmadın bende hayat
Yanlışlara sattın
Doğrularımı
Bir gün sen de bensiz
Kalırsın hayat
Ben seni ölümle
Aldatıyorum
En fazla canımı
Alırsın hayat
Hakkı YALÇIN
ANONS!
Toprak ana tarafından kaç kere uyarıldık ama hala bütün pislikleri toprağın öğüteceğini sanıyoruz.
Her türlü bencilliği kendimize hak sayıyoruz.
Toprağı ayağımızın altına alıyoruz diye kendimizi matah bir şey sanmayalım.
Toprak ana kaşını kaldırdığında hiçbirimiz ayakta kalamayız.
Hepimizin ödeyeceği mutlak bir bedel var.
O bedeli ödemeden toprak ananın gönlünü alamayız!
Ne yazık o bedel nice masum insanın da dahil olacağı bir bedel.
Anonslarına burun kıvırdığımız "deprem" gibi mesela!
