Bir adam tanırdım. Bütün çiçeklerin adını ezbere bilirdi. 10 parmağında 10 karanfil. Çocukları hastalanınca kolundaki saatini satardı, ilaç parasına. Kimseyi satmazdı en dar gününde bile. Bir demli çayla huzur bulurdu. Kendi kendine konuşurdu bazen. Mutlaka duyan olurdu. Allah'tan başka kimseden korktuğunu görmedim. "Yaşayamadıklarım öbür dünyaya kalsın" derdi. Gururla okşardı boynunda ipi.
Bir adam tanırdım. Yoksuldu ama gönlü gani adamdı. Hep aynı gazeteyi okurdu. Gözünden okurdu insan olanı. Aklının duvarlarına yazardı isyanlarını. İnsan onurunu hiçbir şeye değişmedi. Parası olmazdı da, parasız adamların dostu olurdu. Adam olmayan paralı züppelerin davetlerine bile tenezzül etmezdi hiç.
Bir adam tanırdım. Su küçüğündü onun için söz büyüğün. İnce boyunlu sürahilerden su içtikten sonra, "Ölmüşlerinin ruhuna değsin" derdi. İki gözü iki siyah üzüm. Dünyanın yağmurunu akıtırdı gözlerinden, "şarkıların hüznünden" derdi. Hep aynı şarkıyı söylerdi güneş batınca. "Söyleyemem derdimi..."
Bir adam tanırdım. Yaşlı bir atın terkisinde, kendi meleğinin göğsünde öldü. Başka seçeneği yoktu biliyorum. Yoksulluk içinde yaşadı da dünyadan alacaklı gitti.
Bir adam tanırdım. Dünyanın neresine giderseniz gidin. O adamın hikayesini anlatan birini bulursunuz. Çünkü böyle adamların her dilde tanımı aynıdır.
Utanmaz dünya!
Foça'da 10 mülteci daha boğuldu.
Böyle ölüm haberleri de gazetelerde küçüldü artık.
Ölümlerin böylesine sıradanlaşması ne kadar kötü.
Giden insan canı.
Ve savaşın bedelini ödeyen masum insanlar.
Köpekbalıklarını kurtarmakla gurur duyan dünya bu utancı üstlenmedikçe.
Bana kimse canlıya saygıdan bahsetmesin.
Mutluluk Takvimi
Pencerene kuşlar için ekmek ufala. Çocuklara tasarrufu öğret. Bitki çayı iç. Kartopu oyna.Fırsat vermez kader
Geri dönmene
Seni bulmak için
Adaklarım var
Kendi ellerimle
Yıktım bu aşkı
İnkar etmediğim
Günahlarım var
Mahşeri yaşarım
Sensiz her sabah
Gidince kırıldı
Kolum kanadım
Senin kıymetini
Bilemedim ah
Şimdi senden deli
Senden yangınım
Hakkı YALÇIN
