Aramızda mesafe oluştu, tek kelime konuşmadan yaşıyoruz.
Hafta sonu zaten dışarıda arkadaşlarıyla. Beni çok boşluyor. Kendimi yalnız hissediyorum. Namuslu bir kadın olmasam şeytana uyacağım. Güzel bir kadınım neticede. Bir de her gün tuhaf tuhaf huy çıkarıyor, "Ben bu adamı tanımıyorum" diyorum. Yanılmıyorsam siz mutlu ve uzun bir evlilik geçirdiğinizi söylemiştiniz, acaba nasıl başardınız? Bana da bu konuda yardımcı olup, fikir verebilir misiniz?
Rumuz; Aşk bitti
S.U. CEVAP; Gerçekten başardım mı bilmiyorum?
Ama özverili olmak şart. Ve bu fedakarlığın çoğu da maalesef biz kadınlara düşüyor. Misal, eşinizin huyunu suyunu öğrenip ona göre davranacak ve beklentiye gireceksiniz. Ama 'bakkala' diye çıkıp sinemadan dönen veya 'kış günü salonun ortasında mangal yakıp dumanlarını yeni yıkadığınız tüllere doğru savuran' koca tipine, kafayı yemeden nasıl uyum sağlanır derseniz, yuvanın saadeti için katlanmak birinci kural derim.
"Aaaa biz kardeşmişiz!"
Selda hanım gazetede okudum, ABD'de evli bir çift kardeş olduklarını öğrenmiş! Sabah programlarında izliyoruz, evlat edinilmiş bir sürü genç biyolojik anne-babasını arıyor. Ablam da kuzenimizi çocuk yurdundan almıştı.
Tabii soyadı değişti. Şimdi korkuyoruz;
'ya ileride kardeşi ile karşılaşırsa, ya birbirilerine aşık olurlarsa?' Bu konuya ağırlık verilmeli.
Rumuz; Su
S.U. CEVAP; Bir gencin 7.5 milyar insan arasında kardeşini bulup aşk yaşaması yüzde kaç ihtimaldir bilmem ama bir tanesi bile korkunç! Ülkemiz söz konusu olduğunda, nedense aileler ısrarla çocuklarına evlatlık olduklarını söylemiyor. Ve ne kadar yazarsak yazalım herkes bildiğini okuyor. Ancak bu haberin asparagas, yani yalan olduğunu bilmek gerekiyor
