Bunun zeminini sağlarlar. Bu ferdi anlamda da böyledir. Devletler çapında da böyledir. Müslüman ülkeleri birbiriyle anlaşamaz görmek bu taifenin en sevdiği pozisyonudur. Bu şer odaklarını sevindirmemek lazım.
Bazen Müslümanlar -dünyevi veya uhrevi nedenlerden dolayı- birbiriyle zıtlaştığında yine bu iflah etmez taife bıyık altından gülümseyerek manzarayı seyreder. Kavga ettirir. Çatıştırır.
Ayrıştırmayı derinleştirir.
MEDYADAKİ ÜSLUP!
Medyada zaman zaman dindar yazarlar arasında görülen ve asla tasvip edilmeyecek olan çirkin üslup bu taifenin iştahını kabartır. Uzaktan alkış tutarlar.
Dindarlar arasındaki muhalefet bir küfürleşmeye, hakarete, seviyesi düşük tanımlamalara dönüşmemelidir.
Herkes düşüncesini hâkim ve edib bir üslupla söyleyebilir. Söylemelidir.
Ama karşı tarafa illaki söz dokundurup hakaret edip, onur ve şerefine zarar verecek bir noktaya vardırılmalıdır.
Ancak kalem erbabının bu olgunlukta olduğunu söylemek zordur maalesef.
İmamı Şafii, Bağdat'ta sabah namazını kıldığında ikinci rekâtta okuduğu 'kunut' duasını terk etmişti.
Kendi içtihadıyla hareket etmemişti.
Büyük imama etraftakiler sordu;
Siz neden sabah namazının farzındaki 'kunut'u terk ettiniz? Büyük İmam edep içinde cevap verdi; Ebu Hanife'nin mezarının bulunduğu camide namaz kılarken kendi içtihadımla değil de, Ebu Hanife'nin içtihadıyla amel etmek istedim. Bu mezarda yatan Ebu Hanife'ye olan saygımdan ötürü.
İslam tarihi edepli ve onurlu muhalefetin binlerce örneğiyle doludur.
İmam Malik, hayatta olduğu Medine'de; "Malik Medine'de iken fetva vermek başkasına yaraşmaz" sözü darbı mesel olmuştur. Hz. Ali ile savaşan muhaliflerinin; bu büyük Halife hakkındaki medhu senaları muhalefet edebini bize öğreten emsalsiz örneklerdir.
Ama günümüzde Müslümanların bir kısmı, tenkit, muhalefet, haset, hazımsızlık, kıskançlık dozunu kaçırdı.
Müslüman olmayanın bile kullanmayacağı bir dil etrafa hâkim oldu.
Hani Allah'a inanıyorduk! Hani iftira haramdır diyorduk! Hani haset kalibresiz insanların işidir diyorduk!
Hani Müslüman diğer Müslüman'ın elinden, dilinden ve hatta kalbinden emin olacaktı? Kısacası bir zamanlar 'haram' saydığımız bütün fiilleri bizler mubah görmeye başladık.
İmansıza karşı olabildiğince çıtkırıldım, nazik, nazenin, anlayışlı, sevecen iken, Müslüman'a karşı düşman, ölçüsüz, edepsiz, azgın, saldırgan olmaya başladık.
Sebebi ne sizce? Şu soruyu sormak lazım: Kalemi Müslüman'a keskin olanların gayesi acaba Allah, Kur'an, Hz. Peygamber ve dini ulvileştirme midir? Eğer böyle olsaydı, bu azim, büyük, çetin düşmanlığa Rabbül âlemin müsaade eder miydi? Mutlaka iman, hesap, kul hakkı, terazi, sırat gibi inanışları ve hesap duyguları onlara fren olurdu. Çoğumuza olduğu gibi.
BENİ KİM BIÇAKLADI
Hz. Ömer Medine Mescidinde bıçaklandığında ilk sorduğu soru şu olmuştur: Beni kim hançerledi?
Mugire'nin Zerdüşt'e İranlı kölesi dediklerinde Hz. Ömer Yüce Rabbe hamdetmiş ve şöyle demişti; Allah'a hamdolsun ki bir Müslüman benim katilim olmadı. Yoksa Allah'a ne derdim ben. Müslüman'la Müslüman karşı karşıya gelmemeye çalışmalıdır.
Elbette ümmetin menfaatine, varlığın idamesine dair olan hal bu tasnif dışındadır. Sözüm köşe ve kalemini Allah'ın dinine, rahmet ve kardeşliğe karalaması gereken kardeşlerimedir.
KAVMİ TARAFINDAN ÖLDÜRÜLEN PEYGAMBER VAR MI?
Gerçek şu ki insan pek zalimdir. Pek nankördür (İbrahim, 34, İsra, 67) Gerçekten insan, Rabbine karşı nankördür (Adiyat,6) Rabbine nankör olan insan peygamberlere de nankörlük etmiştir. İftira atmış, onları lekelemeye çalışmışlardır.
Sihirbaz, şair, kâhin ve daha birçok kötü sıfatla peygamberleri suçladılar. Yüce Allah Yahudilerin ikaz edilmelerine rağmen peygamberlerini öldürdüklerini bildiriyor.
Verdikleri sağlam sözü bozmalarından, Allah'ın ayetlerini inkâr etmelerinden, peygamberleri haksız yere öldürmelerinden ve kalplerimiz muhafazalıdır demelerinden dolayı başlarına türlü türlü belalar verdik. (Nisa, 155)
Kaynakların verdiği bilgiye göre İsrailoğullarına gönderilen Peygamberlerden Hz. Zekeriyya, daha sonra da Hz. Yahya toplumları tarafından şehit edilmişlerdir.
Kur'an'da adı geçen Ashab-ı Ress'in de (Kaf, 12) peygamberlerini öldürüp susuz kuyuya attıkları tefsirlerde bildirilmektedir.
GENÇLERE HZ. LOKMAN'IN ÖĞÜTLERİ
Gençler yumuşak kalpli, temiz yüreklidirler.
Çabuk unuturlar. Erken kırılırlar.
Kendilerini dostlarına feda ederler. Onlara yumuşak ve toleranslı yaklaşmak lazım. Saf ve temiz yüreklerini kırmamak lazım.
Kur'an-ı Kerim Hz. Lokman'ın oğluna verdiği öğütleri bizlere bildiriyor. Denildiğine göre Hz. Lokman'ın oğlu doğru yolda değildi. Babasının bu öğütleri ile doğru yola erişti. Şimdi Yüce Kitaba kulak verelim:
"Hani Lokman oğluna öğüt verirken şöyle demişti;
Oğulcuğum. Allah'a şirk koşma. Çünkü şirk elbette büyük bir zulümdür.
Oğulcuğum! Yaptığın iyilik ve kötülük bir hardal tanesi kadar olsa; hatta kayanın kovuğunda veya göklerde yahut da yerin dibinde gizlenmiş dahi olsa Allah onu getirir (meydana çıkarıp hesabını sorar) Oğulcağızım!
Namazını dosdoğru kıl, iyiliği emret. Kötülükten de vazgeçirmeye çalış.
İnsanlardan kibirlenerek yüz çevirme. Yeryüzünde şımarık yürüme. Zira Allah kibirlenen ve övünen hiçbir kimseyi sevmez.
Yürüyüşünde mutedil ol. Sesini alçalt. Zira seslerin en çirkini şüphesiz eşşeklerin sesidir. (Lokman, 13, 16, 17, 18, 19)
DUYURU: 10 Mayıs gecesi (Çarşambayı perşembeye bağlayan gece) Beraat Kandili'dir. O gece ATV'de Kandil Özel programımız olacaktır. Siz saygıdeğer izleyici ve okuyucularımla ekranda buluşmak dileğiyle.
