Zamanın birinde romantik bir jestin parçası olarak geldi evime. İçerisindekiler bitince özenle yıkadım, içine ne koysam da geri versem diye düşünürken (zira eve gelen tabak çanak boş dönmezdi, Türk olmak bunu gerektirirdi) annem alıp hunharca kullanmasın diye odama, çalışma masamın üzerine koydum. Benim canım kasemdi, kıymetlimdi.
Önce babam dadandı kaseye.
Bu dedi neden burada duruyor dedi aldı mutfağa götürdü, geri getirdim (daha doğrusu getirdiğimi zannediyordum ama aslında kendi geliyormuş). O dedim bizim değil geri gidecek karışmasın diye ayırdım dedim bu sefer de tutturdu 'Mustafa'nın kasesi bu ben bunu geri verecem' diye. Yav Mustafa'nın rahat bırak kasemi falan dedim gitti bu.
Sonra temizliğe gelen abla ve annem dadandılar kaseye ama her seferinde geri getirdim (hala getirdim zannediyorum bak).
Neyse uzatmayayım aradan baya güzel günler, o kadar da güzel olmayan günler ve bir takım ağlamalı kusmalı ayinli günler geçti. Ve kase artık sadece bir kaseydi, dolayısıyla içip içip küfrettiğim bir gün elimde yakacak fotoğraf falan olmadığı için kaseyi çöpe attım ve sızdım.
Sabah kase başımdaydı.
Yorganı burnuma kadar çektim, vay babayın kemikleri şeklinde ilkel küfürler eşliğinde altıma ettim. Meğer annem yanlışlıkla atıldı zannedip yıkayıp temizleyip koymuş geri yerine. Yok anne dedim atıyorum bunu ben kase yok artık. Attım geri.
Ertesi gün kase mutfaktaydı.
Yav dalga mı geçiyorsunuz attım işte kim getiriyor dedim. Oradan babam 'Yarın bi gün barışırsınız geri verirsin diye şey ettim' dedi.
Tamam kalsın da b.k barışırız dedim (içimden), kaldı. Biz tabi ki barışmadık ama kase de hep durdu bir kenarda.
Aradan aylar geçti, bir ton şey yaşandı kase sahibiyle ve ben taşınırken, ev bomboşken geride sadece o kase kalmıştı.
Artık geride bırakma zamanı gelmişti çünkü kaseyi de sahibini de, kapıyı çekip çıktım.
Ve poh yiyen kase yeni evde de belirdi. 30 km yol katetmişti. Evden eve nakliyatçılar evde bir şey unutulmasın diye kontrole gittiklerinde bulup getirmişler. Neyse dedim. Olgun bir birey gibi koydum köşeye, anlamı yok zaten artık dedim. Sıradan bir kase, dursun.
Fakat kase sahibinin hamleleri bitmemişti, anılarımı dahi mahvetmenin bir yolunu bulmuştu.
Bir süre sonra ben kendimi tekrar depresyonda buldum ve terapimin bir parçası olarak kaseyi bahçeye gömdüm kardolarım.
Bildiğin toprak attım üstüne. Ellerimle toprak attım. Delirtti çünkü artık.
Kase sadece dört gün sonra bahçıvanın ellerindeydi.
Secde ettim.
Af diledim.
Sekiz sezon Supernatural izledim.
Sonra aldım kaseyi karşıma konuştuk biraz.
Sorun neydi, neden böyle oldu. Benim suçum yok gerizekalı ben kaseyim dedi, haklısın dedim.
En son aldım yıkadım Allah affetsin kullanıyorum da artık. Benim canım kasem.
BAZEN BİR KÖPEK OLASIN GELİR
İnsanın babası Çin'in Ali Ağaoğlu'su olunca böyle şeyler yapması şaşırtmıyor. Wang Sicong Çin'in inşaat devi olan Wang Jianlin'in oğlu. Kendisi Çin'in en zengin ailesinin bireylerinden Köpeği Coco'yu delicesine seviyor ve ona her zaman pahalı hediyeler alıyor. Son hediyesi de her biri 800 Avro değerinde olan 8 adet İPhone 7s... Wang Sicong bunu yapma sebebinin insanların bir telefon aldılar diye yaptıkları gösterişten nefret etmesi olduğunu söylüyor. Çin'in en zengin ailesinin çocuğu olduğu halde Wang Sicong babasından aldığı 53 milyon dolarla 6 yıl önce kendi şirketini kurdu. İngiltere'de felsefe eğitimi alan milyarder bir melek yatırımcı. Özellikle teknoloji ve internet alanında 20'den fazla girişime yatırım yaptı. Bunlar arasında en önemlileri sosyal medya ortamları ve online oyunlar. Babası 53 milyonu batırırsa kendisini geri çağırıp şirketinde çalışmaya zorlayacağını söylemişti. Sicong ise birkaç yılda bu parayı 10'a katladı. Uzun süre daha babasının inşaat işinden uzak duracak gibi...
AlkışlıYorum
Yeni doğmuş oğluma, ısrarla babasının demode ismini koymaya çalışan kocamı vazgeçirmek için, o ismin eski sevgilimin adı olduğunu söyledim. Sonuç; artık babasından bile bahsetmiyoruz.
