* Merhaba Jale Abla. 17 yaşındayım. Ailemden ayrıyım. Ablamla kalıyorum, okuyorum ve derslerimde de çok başarılıyım. Fakat maddi imkansızlıklar yüzünden hedefime ulaşamıyorum. Bu durumları ancak bir arkadaşla konuşarak hafifletebileceğime inandım ve hayatıma birini aldım. Yani bir erkek arkadaşım oldu. Daha önceden beni sevdiğini söylüyordu. Ama inanmıyordum. Şimdi onu çok iyi anlıyorum. Ben onu terk ettim hep. İstemeden de olsa acı çektirdim. Ama o hâlâ bırakmıyor beni. Geçen gün tüm ailevi problemlerimi anlattım, içimi döktüm. Bana söylediği tek şey "Seninle ölüm olsun varım. Kaçalım, mutlu olalım" oldu. Ama ben okulumu ablamı bırakamadım ve yaşım da tutmuyor. Ablacığım ne yapmalıyım sence?
(Adı saklı)
Sevgili kızım, 17 yaşında olmana rağmen yaşından mantıklı düşünmen çok güzel. Sıkıntılarını erkek arkadaşınla paylaşman da en doğalı. Şimdi niye sıkılıyorsun anlamadım. Sevgili kızım hiçbir ebeveyn evlatlarının kötülüğünü istemez. Erkek arkadaşınla tüm sıkıntılarını paylaş ama sakın kızım bir hata yapma! Ergenlik dönemindesin, bu sıkıntıların geçici. Bana biraz olsun güveniyorsan, bunları unutma.
