Oğlum Ali'nin tıpkısı...
O da Pamir gibi düz duvara tırmanan, boyundan büyük işlere kalkışan bir çocuktu. Aynı Pamir gibi üzerinde uyku tulumuyla evden kaçar, Teşvikiye yokuşunda mahalle esnafı tarafından bulunup teslim edilirdi.
Peki suç biz ebeveynlerde miydi?
Pamirciğin babası öyle diyor çünkü, "Allah belamı versin bir çocuğa sahip çıkamadım!"
Her şeyden önce bu yazı, o acılı babaya 'Kendini suçlama evladım' teselli yazısıdır. Çünkü bazı çocukları ne yapsanız yapın tehlikelere karşı koruyamazsınız. Kafalarının işleyiş şekline, geliştirdikleri inanılmaz yöntemlere akıllarınızın basmadığı için.
Bu yüzden anne-babayı, 'Neden kapıya kilitlemediniz' diye suçlamayalım. Ayrıca hiç birimiz bilmiyoruz, Pamir'cik evden nasıl çıktı?
Belki de garaja filan açılan gizli bir yol keşfetmişti...
Yetişkin aklı kifayetsiz!
Ve çoğumuz bu farklı durumu evladımıza yakıştıramıyoruz. Hatta "Zeka fazlalığından yapıyor" diyoruz.
Oysa tek yol hekim gözetimi ve sizin yakın takibiniz. Karım mesela, oğlan gözünün önünde olsun diye mesleğini bırakmış evde dikiş dikmeye başlamıştı.
Ama yine de insanlar uykuya yenik düşebiliyorlar. İşte Pamir ve Ali gibi çocukların 'enerji fazlalıklarını atmaları' için yeterli zaman dilimi.
Giriş katında oturun oturmayın, sokak kapısını açıp apartman önünde park etmiş araçların altına girip ne olduğuna bakmak veya yan bahçedeki havuzu keşfe çıkmak... Onları diğerlerinden ayıran bir diğer özellik de bu; 'üst düzeyde bir merak etme' dürtüsü. Çevreyi keşfetmek için de, 'yasak koyucuların' devre dışı olduğu, yani anne babanın uykudaki anlarını kolluyorlar.
Sokak kapısını kilitlemiş iseniz bu kez ev içi faaliyetler kaçınılmaz oluyor. Henüz yürüyemezken sabahın beşinde elektrikli süpürgenin motor kapağını açıp biberonundaki suyu boca etmeleri, daha sonra trafoları patlatmaları, en ücra köşelere saklanan ampulleri bulup tuzla buz edip oralarını buralarını kesmeleri veya elektrik prizlerine tığ sokmaları hatırlayabildiğim en sıradan vukuatlar.
Pedagoglar daha detaylı açıklıyor ama ben bu tip çocukları olan annebabalar için şu gözlemimi paylaşmak istiyorum; 'normal' çocuklar, diyelim ütüden elleri yanarsa artık aletin yanına bile uğramazlar.
Ama bizimkiler gibi olanlar, ertesi gün gidip yanan elini bir kez daha ütüye yapıştırabilirler!
Sorun Pamir'in babasına, bu kesinlikle oğlunun ilk vukuatı değildir.
Ama ne yazık ki canımın içi son yaramazlığı oldu.
Not; Gerçekten ama gerçekten üzgünüm. Biraz da Pamir gibi çocukları bütün haşarılıkları dahil diğerlerinden daha fazla sevdiğim için...
Kamu spotu;
"Pamir gibi binlerce çocuk kaçırıldı ülkemizde. Ama neden bir tek o bu kadar çok gündeme getirildi? Aile villada oturduğuna göre zengin ve sırtları sağlam. Yani mutlaka poliste ahbapları vardır!"
Evladı kayıp diğer ana-babaların bu isyanına saygı gösteririm ama böyle düşünen meslektaşlarımı da fena halde kınarım.
