Aslında ne acı bir şey.
Bizler gençliğimizde söz vermiştik bu çocuklara. "Güzel günler göreceğiz çocuklar" diye. "Motorları mavilikleri süreceğiz" diye.
Sözümüzü tutamadık.
Ve bizlerin ona veremediğini.
Küçücük bir çocuk hepimize ders olarak gösterdi. "Utanalım!" diye.
Canını bile ortaya koyarak!
9 yaşında bir çocuk.
Demiryolu işçisi 46 yaşındaki İbrahim'in oğlu Veysel.
Elele öldüler.
O baba ile oğulun son fotoğrafını getirin gözlerinizin önüne.
Birkaç saniye o fotoğrafın içine girin.
Ölüme giderken oğlunun elini bırakmayan babanın son anını hissedin.
O çocuğun babasının elini tutarken, ölüme karşı bile kendisini nasıl güvende hissettiğini düşünün.
Korkularını yenecek sevgiyi babası ona vermiştir.
Ama bu ülke o çocuğa ve babasına yaşama hakkı vermedi.
O çocuk bize dersini verdi.
Peki bizler bu dersi aldık mı?
Asla!
Kanını çekilmiş insanlıklar ülkesinde, siyaset insan canından değerlidir.
9 yaşındaki ölülerin arkasından oh çekmek itibarlı bir duruştur artık.
Çünkü kötülük iyilikleri yere serdi.
Öldürenlere "canlı bomba" diyorlar ya!
Ölenlerin arkasından oh çekenler de kansız, vicdansız bombalar!
Sizin hiç yakınınız öldü mü?
Gözünüz gibi sakındığınız, 9 yaşında.
Hani şu biberonla süt vererek büyüttüğünüz.
Lokmaları ağzınızla çiğneyip yedirerek büyüttüğünüz.
Okul ayakkabısını alırken ödediğiniz parayı, boğazınızdan kestiğiniz.
Eline kıymık batsa kahrolduğunuz! "9 yaşındaki Veysel benim de oğlumdu" diyebilir misiniz?
Yoksa sizinkiler çocuktur da.
Veysel gibileri taş mıdır?
Ölüme fırlatılan!
O yürekli Veysel babasının elinden tutarak barış için ölüme gitti.
Namuslu ve şerefli babaları da
cennette bekleyen melekler gibi.
***
Hayatın çocukluğumuzdaki kadar güzel olmasını isterdim.
İhtimaldir ki asla olmayacak.
***
Korku tüneli
Ölenler öldüğüyle kalırken, hayat devam ediyor.
İnsanlar kalabalık yerlerden korkuyor artık.
Toplu taşıma araçlarında birbirlerine şüpheyle bakıyorlar.
İnsanların en doğal hakkı olan özgürlük, korkuyla yer değiştirdi.
Biz böyle bir ülke değildik.
Ve toparlamamız zaman alacak.
Önce yüreklerdeki terörü bitirirsek tabii!
***
Mutluluk Takvimi
Televizyon dizileriyle zaman harcama. Kimseye güvenme. Çocuklarına yün çorap ör.***
Çiçek satıyordu
Oturmuş yerde
Elbisesi kirli
Saçı beyazdı
Sevdiği dostları
Kim bilir nerde
Görse de kimseler
Tanıyamazdı
Toprağı kurumuş
Kırık dal şimdi
Denizler içinde
Batan sal şimdi
Hayatı dilinde
Bir masal şimdi
Anlatsa da kimse
Anlayamazdı
Hakkı YALÇIN
