Sonra komşu pencereler.
Ve sonra her şey.
Eski güzellikler uygunsuz adımlarla ülkemizi terk etti.
İnsanların iyilik yapmak için sudan bahaneler bulduğu siyah beyaz yıllar.
Küçük kamyonetiyle bayramdan birkaç gün önce bir adam gelirdi mahalleye.
Gecekondulardan oluşmuş yoksul bir mahalle.
Yabancıya güvenin bile her hali mevcut.
O yabancı bütün yoksul çocukları kamyonete doldurur, bir giyim mağazasına götürürdü.
Ne çocukların nereli olduğuna bakardı.
Ne de babalarının fikrine.
Gönül gözüyle bakardı sadece.
O küçük kamyoneti süren adam, emanet aldığı çocukları birkaç saat sonra mahalleye geri getirirdi.
Çocukların elinde bayramlık elbiseleri.
Bayram, bayramdan önce gelirdi mahalleye.
Betonların bile çiçeklere yol verdiği bir dünyanın içinde, birbirine el veren insanlardan kalmadı artık.
Mahalleler yerle bir edildikten sonra, kötülüğün gözleri döndü, rüzgar tersine döndü.
Şimdi çocuğunu bırakın bir yabancıya, akrabasına bile teslim edemeyen bir düzeni var ülkemizin.
Bayramların anlamını yok eden hayatın, aldıklarını bir daha geri vermeyeceğini biliyoruz.
Çocukları sevindiren "yabancıların" yerini alanları da görüyoruz.
Ama o eski güzellikler öylesine kayda geçmiş ki.
Şimdiki acımasız zaman bile onları silemiyor.
SMS'ler, cep telefonlu kutlamalar.
Ne acıdır ki.
Şimdiki çocuklar bayramın gerçek
anlamını bile bilemiyor.
