***
İlk yarıda Sow'un attığı gole kadar Fenerbahçe'nin daha organize olduğunu gördük.
Maçı istediği gibi yönlendirme gücünün var olduğunu da.
Sahada sihirli bir Mehmet Topal vardı da, topla çıkışında her adımda takım arkadaşlarına da yol açıyordu sanki.
Ama golden sonra dekor değişti.
Dönen topları saldırı hamlesine dönüştürmekle usta bir Beşiktaş izledik.
Beşiktaş'ın çıkışlarındaki hızı belirleyen Fenerbahçe'nin geri dönüşlerindeki gecikmeydi.
Beraberlik golü de Fenerbahçe'nin savunmadan çıkarken işi ağırdan almakla ödediği bir pozisyonda geldi.
***
İkinci yarı da ilk yarının karbon kopyasıydı.
Galibiyete yakın durmakla, hesapta olmayan bir yenilgiye sürüklenmek arasında sıkışmış iki takım.
Kale önü manzaralarında aksiyon sahneleri de vardı ama bu kadar faulün, hakemle de yakın ilişkisi vardı.
Gecenin en etkisiz adamları Emenike ve Almeida'ydı.
İkinci yarının adamı Bruno Alves'ti. Takım arkadaşlarına kadar uzanan hırslı duruşu dikkat çekiciydi.
***
Sonuç ne olursa olsun, şampiyonluk adres değiştirmez.
Değişmesi gereken başka şeyler var.
Adaletsizlik gibi, hukuksuzluk gibi.
O yüzden...
Fenerbahçe'nin dünkü puan kaybı, Aziz Yıldırım'a yapılan haksızlık ayıbının yanında hiçbir şey ifade etmiyor.
***
Beşiktaş'a gelince.
Onların şartların bile eşit olmadığı bir düzenden Şampiyonlar Ligi hayallerine uzanan yolculuğuna saygı duymak gerekiyor.
