Şimdi evler de yaşlandı, tanıdığım insanlar da.
Duydum ki, kullanılmayan kömürlükler arasında, peynir ekmek gibi uyuşturucu satılıyormuş.
Bir kütüphanenin bile çok görüldüğü topraklarda, gençlerin zehirlenmesi ve suç işlemesi için her türlü ortam mevcut.
Dilerim bu satırlar, yetkilileri harekete geçirebilir.
Önceki gün o sokaklarda bir gezinti yaptım.
Anılar dil çıkardı bana. Şimdiki zaman, eski tanıdıkları da karşıma çıkardı.
Emekli olmuşlar, hepsi hayat kavgasında.
Emeklilere yapılan zamma sevinen de vardı, sitem eden de. "Emeklilere yaptıkları zamla gurur duyanlar, yaptıkları benzin zamlarından da gücensinler" dedi biri.
Aç kedilerin çığlıkları duyuluyordu sokaklarda.
Onlar kedilerden bile açtı belki.
Öfkesini kaderden çıkaran biri, "Mahşeri bekliyorum" dedi, "Politikacıların yakalarına yapışmak için!"
Yanındaki, "Lütfen bunu yaz" diye haykırdı, "Bir baba, okula giden çocuğuna bir lira harçlık veremiyorsa, bu utanç politikacı babaların gururu olsun!"
Etrafımı zam yağmurunda ekmeği ıslanmış babalar korosu sardı sanki.
İnsanlık dışı ücretlerle, hayata karşı çözüm üretemeyen babaların, kimseden umudu kalmamıştı.
Ortaokuldan arkadaşım olan biri, "Sahne değişir, dekor değişir ama roller değişmez" derken, benim dilimle konuştu sanki.
Biriktirdikleri tüm isyanları bana boşalttılar.
Eski günleri bile yad edemeden ayrıldık.
Onların haklı isyanlarını dile getirmek benim görevim.
Çünkü ben onlardan yanayım.
Ama düşündüm de, hangi birine yanayım!
