Geçen hafta Bodrum'daydım. Yanımda üç erkek arkadaşım vardı. Birden iki kadın geldi yanımıza. Masadaki arkadaşlarımı tanıyormuş gibi selam verip, masaya katıldılar. Ben şaşırdım, bizimkilere usulca sordum. "Bunları tanıyor musunuz?" "Hayır" dedi arkadaşlarım ama "Aldırma boşver, birazdan giderler" dediler. Ama kendilerini masaya o kadar ustaca kabul ettirdiler ki, şaşırmadım dersem yalan olur.
İki kadın, gece boyunca içkilerini yenilediler ve benim akıllı arkadaşlarım da, enayi olduklarını ıska geçtiler. Hesap geldi, ben pusulaya uzandım baktım ki, oldukça yüklü bir rakam. O anda, kadınlar "Biz artık gidelim" demez mi? "Hoop" dedim, kollarından tuttum. "Ucuz kadınların hesabını ödeyecek kadar zengin değilim."
Müptezel fareler, bir anda dişini gösterdi. "Biz bir şey içmedik ki..." Hararetlerini küçük akıllarıyla giderdiğini düşünen iki kadına, boşalttıkları bardak sayısını hatırlattım. "Çıkarın" dedim, "Kredi kartlarınızı, ikiniz de 100'er lira ödeyeceksiniz." Onlar şaşkınlıkla bakarken, "Madem hepimiz genciz ve masayı bölüşüyoruz. Hesabı da bölüşeceğiz." dedim. Erkek arkadaşlarım, utancından masanın altına girecek sanki. "Bunlar utanmıyor da, sizler mi utanıyorsunuz?" dedim, sustular.
Gecelerin terbiyesi olur bilirdim, gecelerin içindeki insanların da. Oysa zerresi kalmamış. Hesaba ortak ettiğim o iki kadın, yenilmiş sürüngenler gibi masamızdan uzaklaşırken, arkadaşlarım beni tebrik etti, ben onlara sitem ettim. "Enayiliklerinize seyirci olmaya utanmıyor musunuz?"
