"Annem gibi olacağım."
Babasız kaldığım yıllardan sonra, sonra, onun omuzlarındaki yükün arttığını düşündüm.
İçindeki özlemleri nasıl bastırdığını.
Onun yalnızlığına ilaç olmayı ben seçtim.
Annemin arkadaşı olmak, dünyadaki en güvenilir dostluğun ta kendisiydi de, ne çok şey kazandım aslında.
Ama bazen düşünüyorum da, payıma düşen özürleri diledim mi acaba?
Kalbini kırdığım zaman beni kolayca affetti de, kalbi kırıldığı zaman neler hissetti acaba?
Bugün annem için yapabileceklerimi, aslında her gün yapmalıyım.
Ona götürdüğüm çiçeklerin,gözlerindeki ışıltısını görüyorum.
Ama kabul etseydi sırtımda taşırdım. Onun çektiklerini bir anlık da olsa, gerçekten hissetmek için.
Anneliğin bütün aşklardan alacağı var.
Anne sevgisi, diğer insanların sevgilerinden üstün.
O yüzden hayattaki en büyük korkum, anne olamamak.
Çünkü biliyorum ki, benden iyi bir anne olur.
"Ben annemin kızıyım"
