Öldüğümüzde vücudumuz su kaybeder ve derimiz sıkılaşır, bu da saç ve tırnağın uzadığına dair bir göz yanılgısı yaratır.
Bu düşünce büyük ölçüde Erich Paul Remarque'ın klasik romanı Im Western nichts Neues'a (Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok) dayanmaktadır. Bu kitapta hikaye anlatıcı Paul Baumer, arkadaşı Kemmerich'in ölümü üzerine kafa yorar:
"Kemmerich nefes almayı bıraktıktan çok sonra bile tırnaklarının garip yassı mahzen bitkileri gibi uzamaya devam edecek olması beni korkutuyor. O görüntü gözümün önüne geliyor. Tirbuşon gibi kıvrılarak uzayıp gidecekler, çürüyen kafatasındaki saçlar da tırnaklarla birlikte uzayacak, aynı iyi bir topraktaki çimler gibi, aynı çimler gibi..."
Ölümden sonra devam eden birçok eylem vardır
Yaşam boyu gelişir serpiliriz; bakteriler, böcekler, keneler, kurtlar için bu aynı zamanda kocaman bir çürüme sürecine katkıda bulunan çılgınca bir ziyafet olacaktır.
Vücudun en hevesli müşterisi kambur phorid ya da "tabut sineği"dir. Bu sinek hantal uçuşu nedeniyle "seğirten sinek" olarak da bilinir, bütün bir hayatını yeraltında bir cesedin, içinde geçirebilir.
Tabut sinekleri özellikle iş insan vücuduna gelince çok açgözlüdür ve bir cesede ulaşmak için yerin bir metre aşağısına kadar girmeleri sık rastlanan bir şeydir.
Son zamanlarda phoridlerin Apocephalus adlı bir cinsi, Amerika'nın güneydoğusuna ilk kez 1930'larda Brezilya'dan kargo gemileriyle gelen ve gitgide yayılan ateş karıncası populasyonunu kontrol altına alma girişiminde kullanılmaya başlanmıştır. Bu sinekler yumurtalarını karıncaların kafasına bırakır. Larva, ateş karıncasının kafasının içindekilerle beslenip birkaç gün sonra ortaya çıkar
